ေခါင္းေဆာင္မႈ စိန္ေခၚသံႏွင့္ ဒ႑ာရီ အျပင္က ေခါင္းေဆာင္မ်ား

နဂါးႏွင့္ သန္းမႊား

"ကမၻာသမုိင္းမွာ ဒီေန႔ေလာက္ ေခါင္းေဆာင္ရွားပါးတဲ့ကာလမ်ဳိး ရွိခဲ့ဖူးမယ္လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္မထင္ဘူး" မ်က္ေမွာက္ေခတ္ ျပင္သစ္သမုိင္းပညာရွင္မ်ားအနက္္ ထိပ္တန္းကပါ၀င္သူ 'ယန္းလာကုိတူး' ၏ စကား ျဖစ္ပါသည္။ သူသည္ ကမၻာ့ေခါင္းေဆာင္စာရင္း၀င္ျဖစ္ေသာ ျပင္သစ္သမၼတ ခ်ားလ္စ္ဒီေဂါ၏ အတၳဳပၸတၱိကုိ ေရးသားသူလည္းျဖစ္သည္။
"ေခါင္းေဆာင္ေတြ တကယ္ရွိရက္သားနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ကုိယ္တုိင္ နေမာ္နမဲ့ျဖစ္ၿပီး မေတြ႔မိတာလားလုိ႔ ျပန္ဆန္းစစ္ပါတယ္။ ဒီလုိလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္လည္းဆုိေတာ့ ဒီကေန႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ရင္ဆုိင္တုိးေနရတဲ့ အေျခအေနဆုိးေတြကုိ ဘယ္သူကမွ ဦးေဆာင္ေျဖရွင္းေပးတာ မေတြ႔ရလုိ႔ပါပဲ။ ကမၻာ့ေခါင္းေဆာင္ဆုိသူေတြလည္း ဘယ္သူမွေရွ႕ ထြက္ၿပီး ဦးမေဆာင္ပါဘူး"
ယန္းလာကုိတူးႏွင့္ အျမင္တူသူ မနည္းပါလွေပ။ ယင္းတုိ႔အနက္ ဂ်ာမနီႏုိင္ငံ ကုိလုန္းတကၠသုိလ္က လူမႈေဗဒပါေမာကၡ အက္ဒြင္ရူးက ဤသုိ႔ေျပာသည္။
"ကမၻာ့ႏုိင္ငံေရးေလာကမွာ ရြက္ၾကမ္းေရႀကိဳေတြပဲ ဦးေဆာင္ေနပုံေပါက္ပါတယ္။ စီးပြားေရး လုပ္ငန္း နယ္ပယ္မွာ ရွိတဲ့ ပီတာနိယာမ (Peter Principle) ဟာ ကမၻာ့ႏုိင္ငံေရးနယ္ပယ္မွာပါ မွန္ကန္ေနပုံပဲ။ ပီတာနိယာမက ဘာေျပာသလဲဆုိေတာ့ လူရည္ထက္ေတြကုိ ေရြးခ်ယ္စရာမရွိရင္ ရြက္ၾကမ္းေရႀကိဳေတြပဲ တက္လာမွာပဲတဲ့"
၁၉၉၃ ခုႏွစ္ သမၼတကလင္တန္ အစုိးရဖြဲ႔ၿပီး လပုိင္းအၾကာတြင္ American Enterprise မဂၢဇင္းႀကီးက စစ္တမ္း တစ္ခု တင္ျပခဲ့သည္။ ထုိအခ်ိန္မွာ ကမၻာ့ထိပ္သီး စက္မႈႏုိင္ငံ ခုနစ္ႏုိင္ငံ (G7) တုိ႔က တုိက်ဳိတြင္ အစည္းအေ၀းလုပ္ရန္ စုိင္းျပင္းေနခ်ိန္ျဖစ္၏။ မိမိတုိ႔ ႏုိင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္၏ ပဲ့ကုိင္ေခၚေဆာင္ရာေနာက္သုိ႔ လုိက္ပါေနရသည့္ မိမိတုိ႔ႏုိင္ငံ၏ လားရာႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး သက္ဆုိင္ရာ ျပည္သူျပည္သားတုိ႔ထံ ဆႏၵခံယူရာ အေမရိကန္ ၇၁ ရာခုိင္ႏႈန္း၊ ကေနဒါ ၇၀ ရာခုိင္ႏႈန္း၊ ၿဗိတိန္ ၆၃ ရာခုိင္ႏႈန္း၊ ျပင္သစ္ ၆၁ ရာခုိင္ႏႈန္းက 'သေဘာမက်၊ မလုိလားေၾကာင္း' ေတြ႔ရွိခဲ့ရပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ပင္ အေမရိကန္ႏုိင္ငံျခားေရး၀န္ႀကီးဌာနက ကမ္းလွမ္းလာသည့္ ထိပ္တန္းရာထူးတစ္ခုကုိ လက္သင့္မခံ ျငင္းဆန္ခဲ့သူ မုိက္ကယ္မန္ဒယ္ေဘာင္းက 'တုိက်ဳိမွာလုပ္မယ့္ အစည္းအေ၀းဟာ ကမၻာေပၚမွာ အားအႀကီးဆုံးႏုိင္ငံေတြရဲ့ အစည္းအေ၀းျဖစ္ၿပီး ကမၻာေပၚမွာ အားအေပ်ာ့ဆုံးေခါင္းေဆာင္ေတြရဲ့ အစည္းအေ၀းလည္း ျဖစ္တယ္' ဟု ရက္ရက္စက္စက္ ေ၀ဖန္ ေျပာဆုိ ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
စစ္တမ္းယူခဲ့သည့္ အဆုိပါႏုိင္ငံႀကီးမ်ားတြင္ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ဖုိ႔ဆုိသည္မွာ လြယ္ကူလွသည္ မဟုတ္ပါ။ ႏုိင္ငံသား အမ်ားစု၏ ေရြးခ်ယ္တင္ေျမွာက္မႈျဖင့္သာ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ရေသာ စနစ္ေအာက္တြင္ ႏုိင္ငံသားအမ်ားစု သေဘာက်ႏွစ္သက္ႏႈိင္သည့္ အရည္အေသြးမ်ား ျမင္သာထင္သာေအာင္ ျပသႏႈိင္ဖုိ႔ လုိသည္။ အထူးသျဖင့္ G7 ၀င္ႏုိင္ငံမ်ဳိးက ႏုိင္ငံသားတုိ႔အေနႏွင့္ ကမၻာကုိ ၀င္ဆန္႔ႏႈိင္သည့္ ပုဂၢိဳလ္မ်ဳိးကုိသာ သူတုိ႔ ေခါင္းေဆာင္အျဖစ္ လုိလားမည္ အမွန္ပင္။ ထုိသုိ႔ စိစိစစ္စစ္ ေရြးခ်ယ္ခဲ့ပါလ်က္ ေခါင္းေဆာင္အျဖစ္သုိ႔ ေရာက္ရွိၿပီး ဖင္မေႏြးခင္မွာပင္ ႏုိင္ငံသားအမ်ားစုတုိ႔က မႏွစ္လုိ႔ေတာ့ေၾကာင္း ျပသျပန္သည္ကား မွန္းခ်က္ႏွင့္ ႏွမ္းထြက္ မကုိက္မႈေၾကာင့္ဟုပင္ ဆုိရပါလိမ့္မည္။
လန္ဒန္တုိင္းသတင္းစာ၏ ပင္တုိင္ေဆာင္းပါးရွင္ ေနာမန္စတုန္းက ယင္းအေျခအေနကုိ ဂ်ာမန္ ဒႆနဆရာႀကီးနီေရွး၏ စကားျဖင့္ ဤသုိ႔သရုပ္ေဖာ္သည္။ 'စုိက္ပ်ဳိးတုန္းက နဂါးမ်ား၊ ရိတ္သိမ္းရေတာ့ သန္းမႊား' ဟူ၍တည္း။

ေခါင္းေဆာင္မႈ စိန္ေခၚသံ
ေျပာင္းလဲမႈအရွိန္အဟုန္ ျမန္လြန္းထန္လြန္းေသာ မ်က္ေမွာက္ကမၻာႀကီးအတြင္း၌ ေခါင္းေဆာင္ရွားပါးမႈသည္ ျဖစ္ႏႈိင္ေကာင္းေသာ ျခင္းရာတစ္ရပ္ဟု ဆုိရမည္။ ေျပာင္းလဲမႈႏွင့္အတူ စိန္ေခၚမႈအသစ္မ်ား ျပႆနာ အသစ္မ်ားလည္း ဘြားကနဲ ဘြားကနဲ ဒြန္တြဲေပၚထြန္းလာေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကမၻာ့ ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္၏အျဖစ္မွာ 'မေဗဒါက တစ္ပင္တည္း' ဆုိသည့္အျဖစ္ထက္ ပုိမုိဆုိး၀ါးဖြယ္ရွိသည္။ ပန္းပန္ဖုိ႔ေ၀းစြ၊ အေထာင္အေသာင္းေသာ ျပႆနာဘဲအုပ္တုိ႔၏ အယက္အကန္ၾကား၀ယ္ အပုိင္းပုိင္း ျပတ္ေတာက္ေၾကမြၿပီး လြင့္ေပ်ာက္မသြားဖုိ႔ပင္ အေတာ္ႀကီး ဘုရားတေနရမည့္ကိန္း။
သုိ႔ေသာ္ စိန္ေခၚေနေသာျပႆနာတုိ႔ကုိ အေကာင္းဖက္မွ ရႈျမင္ႏႈိင္ပါေသးသည္။ စိန္ေခၚမႈကုိ အခြင့္အလမ္း ေကာင္းအျဖစ္ ခံယူၿပီး ေအာင္ျမင္မႈကုိ ရယူႏႈိင္ပါသည္။ အၾကပ္အတည္းက ေခါင္းေဆာင္ကုိ ေမြးဖြား ေပးသည္ဆုိေသာ စကားသည္ ဤသုိ႔ေသာ အလွည့္အေျပာင္းကုိ ရည္ၫႊန္းျခင္းမဟုတ္ေလာ။ စိန္ေခၚမႈတုိ႔ကုိ ဦးေဆာင္ရင္ဆုိင္၍ ေအာင္ျမင္မႈကုိ ဦးေဆာင္ရယူသူကုိပင္ ေခါင္းေဆာင္ဟု ေခၚေ၀ၚသမုတ္ျခင္း မဟုတ္ ပါေလာ။ စိန္ေခၚမႈတုိ႔ေၾကာင့္ ေခါင္းေဆာင္မ်ားရွိႏႈိင္သကဲ့သုိ႔ သစ္ထြန္းလာေသာ ေခါင္းေဆာင္မ်ားလည္း ရွိမည္ အမွန္ပင္။
စိန္ေခၚမႈတုိ႔ကား ကမၻာ့ႏုိင္ငံေရးနယ္ပယ္၌သာ ရွိသည္မဟုတ္ေပ။ နယ္ပယ္အသီးသီးတြင္ ရွိေနသည္။ နယ္ပယ္အသီးသီးတြင္ ျပႆနာမ်ဳိးစုံႏွင့္ ရႈပ္ေထြးေပြလီေနေသာေၾကာင့္ လက္ရွိကမၻာ့အေနအထားကုိ ကမၻာ့ပုံစံပ်က္အသစ္ (The New World Disorder) ဟုပင္ ေခၚေ၀ၚသူမ်ား ရွိေနသည္။ သုိ႔ေသာ္ နယ္ပယ္ေပါင္းစုံမွ စိန္ေခၚသံေပါင္းစုံ ထြက္ေပၚေနျခင္းကုိ လူသားတုိင္းအတြက္ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ဖုိ႔ အခြင့္အလမ္းမ်ားဟု ေမွ်ာ္လင့္ႏႈိင္သည္။ လူမႈေရး စီးပြားေရး အိမ္ေထာင္ေရးမွသည္ ပညာေရး၊ ႏုိင္ငံေရး၊ ဘာသာေရးအဆုံး နယ္ပယ္အသီးသီးမွ ေသာေသာညံညံ ထြက္ေပၚေနေသာ စိန္ေခၚသံတုိ႔သည္ ေခါင္းေဆာင္သစ္တုိ႔ကုိ လက္ယပ္ဖိတ္ေခၚေနျခင္းပင္တည္း။

ဒ႑ာရီႏွင့္ အမွန္တရား
ေခါင္းေဆာင္မႈအတြက္ စိန္ေခၚသံတုိ႔မည္မွ်ညံေနေသာ္လည္း လူမ်ားစုသည္ကား ကုိယ္ႏွင့္မဆုိင္သေယာင္ ဖာသိဖာသာေနၾကသည္။ ဤသည္ပင္ 'ေခါင္းေဆာင္ရွားကမၻာႀကီး' အတြက္ အနာဂတ္မဲ့ဖုိ႔ အလားအလာျဖစ္ေနသည္။ လူမ်ားစုအေနႏွင့္ ေခါင္းေဆာင္မႈကုိ ေရွာင္ရွားျခင္းသည္ ဒ႑ာရီတုိ႔ လႊမ္းမုိးမႈေၾကာင့္ဟု ေခါင္းေဆာင္မႈပညာရွင္တုိ႔က ေထာက္ျပၾကသည္။ သူရသတၱိကင္းမဲ့ျခင္းေၾကာင့္မဟုတ္။ စြမ္းေဆာင္ရည္ခ်ဳိ႔တဲ့ေသာေၾကာင့္မဟုတ္။ ေခါင္းေဆာင္မႈႏွင့္ ပတ္သက္၍ လြဲလြဲမွားမွား ဒ႑ာရီစကားတုိ႔ကုိ ယုံမွတ္လက္ခံထားေသာေၾကာင့္သာဟု ဆုိသည္။ ယုံတမ္းဒ႑ာရီတုိ႔ကား အမွန္တရားကုိ ဖုံးကြယ္ ေဖ်ာက္ဖ်က္ သည့္ ကိရိယာတစ္မ်ဳိး ျဖစ္၏။
ဒ႑ာရီက ေခါင္းေဆာင္ဟူသည္ တန္ခုိးသိဒၶိႏွင့္ ျပည့္စုံေသာ မဟာပါရမီရွင္မ်ားျဖစ္သည္ဟု ဆုိသည္။ အမွန္မူကား ေခါင္းေဆာင္တုိ႔၏စြမ္းအားသည္ တန္ခုိးသိဒၶိမွ လာသည္မဟုတ္။ ရည္မွန္းခ်က္တစ္ခုအေပၚ ျပင္းထန္စြာ သက္၀င္ယုံၾကည္မႈမွ လည္းေကာင္း၊ မိမိ၏ ယုံၾကည္ခ်က္ကုိ လက္ေတြ႔ အေကာင္အထည္ ေဖာ္လုိသည့္ ဆႏၵမွလည္းေကာင္း ေပၚထြက္လာျခင္းသာ ျဖစ္သည္။
ဒ႑ာရီက ေခါင္းေဆာင္ဟူသည္ တမန္ေတာ္ပေရာဖက္မ်ားကဲ့သုိ႔ လာမည့္အနာဂတ္ကုိ အတိအက် ေဟာေဖာ္ၫႊန္ျပႏႈိင္သူဟု ဆုိသည္။ အမွန္မူကား ေခါင္းေဆာင္ထံတြင္ အနာဂတ္ရုပ္ပုံတစ္ခုရွိသည္ဆုိရာ၌ ယင္းအနာဂတ္ရုပ္ပုံသည္ ထူးျခားဆန္းၾကယ္သည့္ စိတ္တန္ခုိးမွ ထြက္ေပၚလာျခင္းမဟုတ္။ ေနာက္လုိက္တုိ႔၏ ရည္မွန္းခ်က္ႏွင့္ မိမိ၏ကုိယ္ပုိင္အေတြးအေခၚတုိ႔မွ ထြက္ေပၚလာျခင္းသာျဖစ္သည္။
ဒ႑ာရီက ေခါင္းေဆာင္ဟူသည္ အံ့မခန္းစြန္႔စားမႈတုိ႔ျဖင့္ ေနာက္လုိက္တုိ႔ကုိ ဆြဲေဆာင္ကာ သူအလုိရွိရာသုိ႔ ေခၚသြားတတ္သူဟု ဆုိသည္။ အမွန္မူကား စြန္႔စားခန္းတုိ႔ျဖင့္ ဆြဲေဆာင္ျခင္းမဟုတ္။ ေနာက္လုိက္တုိ႔၏ ရည္မွန္းခ်က္မ်ားကုိ ေလးေလးစားစား တန္ဖုိးထားေသာေၾကာင့္ သူထံပါးသုိ႔ ေနာက္လုိက္မ်ား ၀န္းရံခ်ဥ္းကပ္လာျခင္းသာ ျဖစ္သည္။
ဒ႑ာရီက ေခါင္းေဆာင္ဟူသည္ ထိပ္ဆုံးတြင္ တစ္ကုိယ္တည္း တည္ရွိသူဟု ဆုိသည္။ အမွန္မူကား ေခါင္းေဆာင္တုိ႔သည္ ေနာက္လုိက္မ်ားႏွင့္ ေဆြမ်ဳိးရင္းခ်ာကဲ့သုိ႔ ခ်စ္ခင္ရင္းႏွီးစြာ ေနထုိင္သူျဖစ္သည္။
ဒ႑ာရီက ေခါင္းေဆာင္ဟူသည္ သူတပါးကုိ ထိမ္းခ်ဳပ္သူျဖစ္သည္ဟု ဆုိသည္။ အမွန္မူကား ေခါင္းေဆာင္ တုိ႔သည္ သူတစ္ပါးကုိ မထိမ္းခ်ဳပ္။ သူတစ္ပါးကုိ အစြမ္းထက္ထက္ အလုပ္လုပ္လာႏႈိင္ေအာင္ အားေပး ကူညီသူသာ ျဖစ္သည္။
ဒ႑ာရီတုိ႔သည္ ေခါင္းေဆာင္ကုိ လူ႔ေလာက၏အထက္သုိ႔ ပုိ႔ေဆာင္ ထားၾကသည္။ ေကာင္းကင္ဆန္ေသာ အထြတ္အျမတ္ေနရာ၌ တစ္သီးတစ္သန္႔ ထားၾကသည္။ သုိ႔ေသာ္ ေခါင္းေဆာင္မႈသည္ ေနရာဌာနတစ္ခုမဟုတ္။ သက္၀င္လႈပ္ရွားမႈျဖစ္စဥ္တစ္ခုသာ ျဖစ္၏။ ေခါင္းေဆာင္၏ အႏွစ္သာရကုိ ေနရာဌာနျဖင့္ ေဖာ္က်ဴး၍မရ၊ လက္ေတြ႔အလုပ္တုိ႔ျဖင့္သာ ေဖာ္က်ဴးရပါမည္။

ေခါင္းေဆာင္တို႔၏ မဂၢင္၅ပါး
ဒ႑ာရီမာယာတုိ႔၏ လႊမ္းမုိးဖမ္းစားမႈကုိ သုတ္သင္ဖယ္ရွားလုိက္မည္ဆုိလွ်င္ ေခါင္းေဆာင္ဟူသည္ လူထဲကလူသာျဖစ္ေၾကာင္း ထင္းထင္းႀကီး ျမင္သိပါမည္။ ေခါင္းေဆာင္ဟူသည္ ေမြးရာပါ တန္ခုိးရွင္မဟုတ္။ ဗီဇပါသိဒၶိရွင္ မဟုတ္။ သုိ႔ေသာ္ သူတုိ႔၌ထူးျခားေသာ စြမ္းေဆာင္ေအာင္ျမင္ခ်က္မ်ား ရွိသည္။ 'ေခါင္းေဆာင္မႈစိန္ေခၚသံ' ဟူေသာ စာအုပ္ကုိ ေရးသားသူ ဂ်ိမ္းကုိဇက္ႏွင့္ ဘာရီေပါ့ဆနာတုိ႔က ေခါင္းေဆာင္တုိ႔၏ ထူးကဲေသာ စြမ္းေဆာင္ေအာင္ျမင္ခ်က္မ်ားကုိ ျမစ္ဖ်ားခံရာတြင္ ေခါင္းေဆာင္ဟူသမွ်၌ မခၽြတ္မယြင္းရွိေနေသာ က်င့္စဥ္ငါးပါးကုိ ေတြ႔ရွိခဲ့ပါသည္။

၁။တည္ဆဲျဖစ္စဥ္ကို စိန္ေခၚျခင္း
ေခါင္းေဆာင္မႈသည္ အေသရပ္ေနေသာ ျဖစ္စဥ္မဟုတ္။ လႈပ္ရွားရွင္သန္ေနေသာ ျဖစ္စဥ္ျဖစ္၏။ ေခါင္းေဆာင္အမ်ားစုက သူတုိ႔၏ ေအာင္ျမင္မႈသည္ 'အခ်ိန္ကုိက္ေနရာကုိက္ျဖစ္ျခင္း' 'အခြင့္ေကာင္းႏွင့္ ၾကံဳႀကိဳက္ျခင္း' ဟု အေၾကာင္းျပတတ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ မည္သည့္ေခါင္းေဆာင္မွ် 'ကံၾကမၼာ၏မ်က္ႏွာသာေပးမႈ' ကုိ ငုတ္တုတ္ထုိင္ေစာင့္ၿပီး ေမွ်ာ္တလင့္လင့္ လုပ္မေနၾက။ ဒ႑ာရီထဲကေခါင္းေဆာင္သည္ ေအးေဆး တည္ၿငိမ္မႈရွိေသာ အစုအဖြဲ႔ကုိၾကည့္ၿပီး သာယာၾကည္ႏူးတတ္သူျဖစ္ေသာ္လည္း လက္ေတြ႔ ေခါင္းေဆာင္ တုိ႔သည္ကား တည္ဆဲအေနအထားကုိ ေျပာင္းလဲပစ္ေရးအတြက္ အစုအဖြဲ႔ကုိ လႈပ္ရမ္းသူမ်ား ျဖစ္ေနၾကသည္။
ေခါင္းေဆာင္တုိ႔သည္ လက္ရွိအေနအထားကုိ တင္းတိမ္ေရာင့္ရဲျခင္း မရွိတတ္။ ပုိမုိေကာင္းမြန္ေသာ အဆင့္သုိ႔တက္ရန္ နည္းလမ္းသစ္မ်ား ရွာေဖြေတြ႔ရွိဖုိ႔အတြက္ မသိကၽြမ္းေသာ နယ္ေျမစိမ္းမ်ားဆီသုိ႔ ေျခခ်လုိသူမ်ား ျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ စိန္ေခၚသံကုိ နားစုိက္သည္။ စိန္ေခၚခ်က္ကုိ ရွာေဖြသည္။ သုိ႔မဟုတ္ သူကုိယ္တုိင္က စိန္ေခၚသံေပးေလသည္။

၂။ အမ်ားႀကိဳက္အနာဂတ္ရုပ္ပုံကုိ ဖန္တီးတင္ျပျခင္း
အနာဂတ္သည္ မေသခ်ာ မေရရာမႈတုိ႔ျပည့္ေနေသာ နယ္ေျမစိမ္းတစ္ခုျဖစ္သည္။ ယင္းနယ္ေျမစိမ္းသုိ႔ သက္သာ ေခ်ာေမာစြာ သြားႏႈိင္ေသာ လမ္းမရွိ။ ကႏၱာရခရီးၾကမ္းႏွင့္ ခေရာင္းေတာသာရွိသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေခါင္းေဆာင္သည္ သူ၏ အေမွ်ာ္အျမင္ျဖင့္ အနာဂတ္ကုိ အိပ္မက္မက္ၾကည့္သည္။ စိတ္ကူးပုံေဖာ္ၾကည့္သည္။ သုိ႔ျဖင့္ ျဖစ္သင့္ျဖစ္ထုိက္ေသာ ျဖစ္ႏႈိင္ဖြယ္ရွိေသာ ျဖစ္ေစခ်င္ေသာ အနာဂတ္ရုပ္ပုံလႊာတစ္ခု ေပၚထြန္းလာသည္။ ေခါင္းေဆာင္မွန္လွ်င္ ယင္းကဲ့သုိ႔ အနာဂတ္ရုပ္ပုံလႊာတစ္ခုကုိ ၾကည္လင္ျပတ္သားစြာ ပုံေဖာ္စိတ္ကူးႏႈိင္ရမည္။
သုိ႔ေသာ္ ကုိယ္တစ္ေယာက္တည္း သိျမင္ေနရုံႏွင့္ မလုံေလာက္။ သူတစ္ပါးကုိ တင္ျပႏႈိင္ရမည္။ အနာဂတ္ရုပ္ပုံကုိ ဖန္တီးၿပီး အသက္သြင္းရမည္။ သူ၏ စိတ္ကူးအိပ္မက္သည္ သူ႔အစုအဖြဲ႔၏ စိတ္ကူးအိပ္မက္အျဖစ္သုိ႔ ေရာက္ရွိေရးအတြက္ ၾကည္လင္ျပတ္သားေသာ ေဖာ္က်ဴးတင္ျပမႈကုိ အားထုတ္ရမည္။ အနာဂတ္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ မေရမရာျဖစ္ေနသူမ်ား ၀ုိးတ၀ါးျဖစ္ေနသူမ်ား သုိ႔မဟုတ္ အနာဂတ္ေပ်ာက္ေနသူမ်ားအတြက္ ေခါင္းေဆာင္က တင္ျပေသာ အနာဂတ္ဒီဇုိင္းသည္ တကယ့္အားေဆး။ 'အနာဂတ္ရုပ္ပုံမရွိလွ်င္ ပ်က္စီးၾကအံ့' ဟူေသာ ဘုိင္ဘယ္က်မ္းလာစကားသည္ ေခါင္းေဆာင္တုိ႔အတြက္ လက္စြဲစကားျဖစ္၏။

၃။ အျခားသူတုိ႔ ပါ၀င္လုပ္ကုိင္ေအာင္ အားေပးျခင္း
အနာဂတ္ကုိ အေကာင္အထည္ေဖာ္ရာတြင္ ကုိယ္တစ္ဦးတည္းႏွင့္ မျဖစ္ႏႈိင္သည္ကုိ ေခါင္းေဆာင္တုိ႔ သိၾကသည္။ အစုအဖြဲ႔အတြင္း ထူးကဲေသာ စြမ္းေဆာင္ေအာင္ျမင္မႈတုိ႔ကုိ ရရွိႏႈိင္ေရးအတြက္ လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္မ်ားလုိအပ္သည္ကုိ သူတုိ႔ မေမ့ၾက။ ထုိ႔ေၾကာင့္ပင္ ေခါင္းေဆာင္တုိ႔သည္ မိသားစုကဲ့သုိ႔ ရင္းႏွီးခုိင္မာေသာ အစုအဖြဲ႔မ်ားကုိ ဖန္တီးၾကသည္။
ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္အဖုိ႔ ေအာင္ျမင္မႈဟူသည္မွာ 'မိမိ၏ေအာင္ျမင္မႈ' မဟုတ္ေပ။ 'မိမိတုိ႔၏ ေအာင္ျမင္မႈ' သာျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ စြမ္းေဆာင္ခ်က္မွာလည္း 'မိမိ၏စြမ္းေဆာင္ခ်က္' မဟုတ္။ 'မိမိတုိ႔၏ စြမ္းေဆာင္ခ်က္သာ' ျဖစ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေခါင္းေဆာင္သည္ မိမိ၏ ေနာက္လုိက္မ်ား စြမ္းေဆာင္ရည္ထက္ျမက္ေရးကုိ အားေပးကူညီသည္။ ေခါင္းေဆာင္၏ အားေပးမႈေၾကာင့္ပင္ ေနာက္လုိက္မ်ား၏ စြမ္းရည္မ်ား တုိးပြားလာျခင္းႏွင့္အတူ ထက္ျမက္ေသာ လုပ္ကုိင္မႈတုိ႔လည္း ေပၚထြန္းလာခဲ့သည္။ ေနာက္ဆုံးတြင္ ယင္းေနာက္လုိက္တုိ႔သည္ ေခါင္းေဆာင္မ်ား ျဖစ္လာၾကသတည္း။

၄။စံျပနမူနာျဖစ္ျခင္း
'အလုပ္အကုိင္က လုပ္ပုိင္ခြင့္ကုိ ေပးၿပီး၊ အျပဳအမူက ေလးစားမႈကုိ ေပးသည္' ဟူေသာစကားရွိ၏။ ေခါင္းေဆာင္တုိ႔က ေနာက္လုိက္တုိ႔ကုိ အကဲျဖတ္သကဲ့သုိ႔ ေနာက္လုိက္တုိ႔ကလည္း ေခါင္းေဆာင္ကုိ အကဲျဖတ္ေနပါသည္။ ေနာက္လုိက္တုိ႔အေနႏွင့္ ေခါင္းေဆာင္၏ အျပဳအမူသည္ ေခါင္းေဆာင္၏တန္ဖုိးကုိ ေဖာ္ျပခ်က္ျဖစ္သကဲ့သုိ႔ မိမိတုိ႔ေဆာင္ရန္ေရွာင္ရန္ စံနမူနာမ်ားလည္း ျဖစ္ေနသည္။ 'ငါတုိ႔ေခါင္းေဆာင္ဟာ သူေျပာတဲ့အတုိင္း လက္ေတြ႔လုပ္ရဲ့လား' ဟူေသာေမးခြန္းသည္ ေနာက္လုိက္တုိ႔သုံးသည့္ မွတ္ေက်ာက္ ပင္ျဖစ္၏။
အစုအဖြဲ႔တစ္ခု၏ ေအာင္ျမင္မႈရရွိေရးအတြက္ စကားလုံးမ်ား စီမံခ်က္မ်ားႏွင့္ လုံေလာက္ျခင္းမရွိပါ။ ေခါင္းေဆာင္တုိ႔သည္ မိမိ၏ယုံၾကည္ခ်က္တုိ႔ကုိ ကုိယ္တုိင္ သရုပ္ေဖာ္ျပၾကသည္။ အေျပာကုိ လက္ေတြ႔လုပ္ျပၾကသည္။ အေျပာႏွင့္အလုပ္ တစ္ထပ္တည္းက်ျခင္းသည္ပင္ ေခါင္းေဆာင္၏ ယုံၾကည္စိတ္ခ်ရမႈ ျဖစ္ေလသတည္း။

၅။စိတ္ဓာတ္ခြန္အား တိုးျမွင့္ေပးျခင္း
ေအာင္ျမင္မႈသုိ႔သြားရာလမ္းသည္ ခက္ထန္ၾကမ္းတမ္းေသာ ေတာင္ထြတ္ေတာင္ထိပ္သုိ႔ တက္ရသည္ႏွင့္ အလားတူသည္။ ပင္ပန္းဆင္းရဲမႈကုိ ဇြဲရွိရွိႏွင့္ ျဖတ္ေက်ာ္ႏႈိင္ဖုိ႔ လုိအပ္သည္။ ေခါင္းေဆာင္ ေနာက္ လု္ိက္ပါသူ တုိ႔မွာ လမ္းခုလပ္တြင္ပင္ အားအင္ကုန္ခမ္းသြားတတ္သည္။ လက္ေလွ်ာ့သြားတတ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေနာက္လုိက္မ်ား ေရွ႔သုိ႔ ဆက္လက္လုိက္ပါလာေအာင္ ေခါင္းေဆာင္တုိ႔သည္ စိတ္ဓာတ္ခြန္အား သြင္းေပး ၾကသည္။
ကုမၸဏီႀကီးတစ္ခု၏ အမႈေဆာင္အရာရွိခ်ဳပ္ျဖစ္သူ ဇဖီရုိပုိလုိက သူ၏၀န္ထမ္း ၂၀၀၀ ေက်ာ္ကုိ ႏွစ္ပတ္လည္ ဆုေၾကးေပးအပ္ရာတြင္ တကယ့္အခန္းအနားႀကီးလုပ္ၿပီး ေပးသည္။ 'ဆုေၾကးေပးလွ်င္ စာတုိက္ကပုိ႔ၿပီး ေပးတာမ်ဳိး မလုပ္ပါႏွင့္။ အခန္းအနားႏွင့္ ေပးပါ' ဟူေသာ စကားကုိ သူလက္ကုိင္ထားသည့္ စိတ္ဓာတ္ ခြန္အားသြင္းနည္း တစ္မ်ဳိးျဖစ္ပါ၏။
ေနာက္လုိက္တုိ႔အေနႏွင့္ မိမိတုိ႔လုပ္ခဲ့ၿပီးသမွ်အေပၚ ေခါင္းေဆာင္တုိ႔က အသိအမွတ္ျပဳ တန္ဖုိးထား ျခင္းေလာက္ စိတ္အားတတ္စရာ မရွိ။ ဤအခ်က္ကုိ ေခါင္းေဆာင္တုိ႔ သိၾကသည္။ ကုိယ့္ကုိကုိယ္ ေအာင္ပြဲႏွင့္ ထုိက္တန္သူမ်ားအျဖစ္ သေဘာေပါက္လာၾကသည္။ ယင္းသုိ႔ သေဘာေပါက္သြားသူတုိ႔အဖုိ႔ ေခါင္းေဆာင္၏ ေနာက္သုိ႔ ဆက္မလုိက္ဘဲ လက္ေလွ်ာ့က်န္ရစ္ျခင္းေလာက္ ရွက္စရာအလုပ္မ်ဳိးမရွိၿပီ။ စိတ္ဓာတ္ ခြန္အားသြင္းေပးႏႈိင္ေသာ ေခါင္းေဆာင္ေနာက္က လုိက္ပါရျခင္းသည္ စိတ္ပ်က္စရာမေကာင္းဘဲ ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ ေကာင္း ေနသည္။ ထပ္ေရာက္မွ ေပ်ာ္ရႊင္မႈကုိ ရရွိသည္မဟုတ္။ ေတာင္တက္ရင္းႏွင့္ပင္ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ ရေနသည္။ စင္စစ္ ယင္းသည္ပင္ ေအာင္ျမင္မႈေပတည္း။

ေနာက္လိုက္တို႔၏ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္
အစုအဖြဲ႔တုိ႔အတြင္း၌ ထူးကဲေသာ ေအာင္ျမင္မႈကုိ ရရွိေစႏႈိင္ခဲ့ေသာ ေခါင္းေဆာင္မွန္သမွ်၏ အက်င့္အၾကံ ငါးမ်ဳိးကား 'ေခါင္းေဆာင္မႈ' ဟူေသာ ဇတ္ထုပ္၏ တစ္၀က္မွ်သာျဖစ္ပါ၏။ စင္စစ္ 'ေခါင္းေဆာင္မႈ' သည္ ေခါင္းေဆာင္တုိ႔၏ အေၾကာင္းအရာသက္သက္ မဟုတ္ပါ။ ေခါင္းေဆာင္မႈတြင္ ေနာက္လုိက္တုိ႔၏ အေၾကာင္းအရာလည္း ပါ၀င္ပါသည္။ တစ္စုံတစ္ေယာက္ထံတြင္ ေခါင္းေဆာင္မႈဂုဏ္ရည္မ်ား ရွိမရွိကုိ ဆုံးျဖတ္သူကား ေနာက္လုိက္တုိ႔ပင္ ျဖစ္ေပ၏။ မည္သူေခါင္းေဆာင္ျဖစ္သင့္သည္ မည္သူ ေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္ထုိက္သည္ကုိ ေနာက္ဆုံး ဆုံးျဖတ္ျပဌာန္းေပးမည့္သူကား ေနာက္လုိက္တုိ႔သာျဖစ္၏။ ေခါင္းေဆာင္မႈ ဟူသည္ ေနာက္လုိက္တုိ႔၏ ျမင္ကြင္းထဲ၌သာ ရွိေသာအရာျဖစ္ပါသည္။
အေမရိကန္ စီမံခန္႔ခြဲမႈအသင္းႀကီးက ႀကီးမွဴး၍ မန္ေနဂ်ာ ၁၅၀၀ ကုိ စစ္တမ္းထုတ္ခဲ့သည္။ 'မိမိ၏ အထက္ ေခါင္းေဆာင္ထံတြင္ မည္သည့္ဂုဏ္ရည္တုိ႔ကုိ အႏွစ္သက္ဆုံးျဖစ္သနည္း' ဟူေသာေမးခြန္းျဖင့္ စစ္တမ္း ေကာက္ယူခဲ့သည္။ ယင္းေမးခြန္းႏွင့္အတူ ဂုဏ္ရည္ေပါင္း ၂၂၅ မ်ဳိးကုိလည္း ေဖာ္ျပခဲ့သည္။ ရုိးသားမႈ၊ ကၽြမ္းက်င္မႈ၊ ဦးေဆာင္ႏႈိင္မႈ၊ သေဘာထားႀကီးမႈ စသည္ျဖင့္။
တစ္ဖန္ ျပည္ေထာင္စု စီမံခန္႔ခြဲေရးတကၠသုိလ္ ေက်ာင္းသားေဟာင္းမ်ားအဖြဲ႔ကလည္း အလားတူ ေမးခြန္းမ်ဳိးႏွင့္ပင္ ျပည္ေထာင္စု အစုိးရအတြင္းရွိ အႀကီးတန္းအမႈေဆာင္အရာရွိေပါင္း ၈၀၀ ကုိ စစ္တမ္း ေကာက္ခဲ့သည္။ စင္တာကလာရာတကၠသုိလ္ႏွင့္ တျခားေနရာမ်ားတြင္ ျပဳလုပ္ေသာ စီမံခန္႔ခြဲေရး ႏွီးေႏွာ ဖလွယ္ပြဲ မ်ားတြင္ တက္ေရာက္လာသည့္ ထပ္တန္းမန္ေနဂ်ာေပါင္း ၂၆၁၅ ေယာက္ကုိလည္း အလားတူ စစ္တမ္း ေကာက္ယူၾကည့္သည္။ ေနာက္ဆုံးစစ္တမ္း၌ ရရွိေသာအေျဖကား ေအာက္ပါအတုိင္းျဖစ္၏။
၁။ ရုိးသားမႈ ၈၃%
၂။ ကၽြမ္းက်င္မႈ ၆၇%
၃။ ေရွ႔ေရးေမွ်ာ္ေတြးျပင္ဆင္မႈ၆၂%
၄။ အားေပးလႈံ႔ေဆာ္တတ္မႈ
၅။ အသိပညာရွိမႈ၄၃%
၆။ မွ်တမႈ၄၀%
၇။ သေဘာထားႀကီးမႈ၃၇%
၈။ ပြင့္လင္းမႈ၃၄%
၉။ စိတ္ကူးစိတ္သန္းေကာင္းမႈ၃၄%
၁၀။ မွီခုိအားထားႏႈိင္မႈ ၃၃%

ယုံၾကည္မႈ ပဓာန
စစ္တမ္းမွန္သမွ်တုိ႔တြင္ ေနာက္လုိက္တုိ႔ အလုိလားအႏွစ္သက္ဆုံး ေခါင္းေဆာင္ဂုဏ္ရည္သည္ 'ရုိးသားမႈ' ျဖစ္ပါသည္။ ထုိေနာက္မွာ 'ကၽြမ္းက်င္မႈ' လုိက္သည္။ ထုိက္ေနာက္မွာမွ 'အေမွ်ာ္အျမင္' လုိက္သည္။ ထုိ႔ေနာက္မွာမွ 'အားေပးလႈံ႔ေဆာ္မႈ' လုိက္သည္။ ထိပ္ဆုံးဂုဏ္ရည္ေလးခ်က္ကုိ ပူးေပါင္းလုိက္ေသာ္ 'ယုံၾကည္စိတ္ခ်ရမႈ' ဟူ၍ အေျဖထြက္လာပါေတာ့သည္။
ေနာက္လုိက္မွန္သမွ်သည္ ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္၏ေနာက္သုိ႔ ယုံၾကည္စိတ္ခ်ရမႈျဖင့္ လုိက္ပါေန ျခင္းျဖစ္သည္။ ေငြေၾကးသက္သက္ေၾကာင့္ လုိက္ေနျခင္းမဟုတ္။ မန္ေနဂ်ာႏွင့္ ေခါင္းေဆာင္တုိ႔၏ ျခားနားခ်က္ သည္ ဤေနရာတြင္ ထင္ရွားသည္။ မန္ေနဂ်ာတစ္ေယာက္သည္ သူလက္ေအာက္၀န္ထမ္းကုိ ဆုေပး ဒဏ္ေပး စနစ္ျဖင့္ ခုိင္းေစေပလိမ့္မည္။ သူခုိင္းသည့္အတုိင္း လုပ္ေအာင္ လစာတုိးေပးျခင္း၊ ရာထူးတုိးျခင္း၊ ဆုေၾကး ေပးျခင္း စသည့္ဆုလာဘ္တုိ႔ျဖင့္ ဖ်ားေယာင္းပါမည္။ လစာျဖတ္ျခင္း၊ ရာထူးေလွ်ာ့ျခင္း၊ အလုပ္ျဖဳတ္ျခင္း စသည့္ ျပစ္ဒဏ္တုိ႔ျဖင့္ ၿခိမ္းေျခာက္ပါမည္။
ေခါင္းေဆာင္ကား ထုိသုိ႔လုပ္မည္မဟုတ္။ ေခါင္းေဆာင္မႈ၏ အႏွစ္သာရသည္ လုပ္သင့္ သည္ဟု သေဘာေပါက္ ထားေသာ အလုပ္တစ္ခုကုိ ေနာက္လုိက္တုိ႔ လုိက္ပါလုပ္ေဆာင္ခ်င္စိတ္ ေပၚလာေအာင္ လုပ္သည့္ အတတ္ပညာ ျဖစ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေနာက္လုိက္တုိ႔ကုိ သူႏွင့္အတူ လုိက္ပါခ်င္စိတ္ေပၚလာေအာင္ လုပ္သည့္ အတတ္ပညာျဖစ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေနာက္လုိက္တုိ႔ကုိ သူႏွင့္အတူ လုိက္ပါခ်င္စိတ္ေပၚလာေအာင္ ေခါင္းေဆာင္တုိ႔ ဦးဆုံးလုပ္သည့္အလုပ္မွာ 'ေနာက္လုိက္တုိ႔၏ ယုံၾကည္စိတ္ခ်မႈ' ခံယူရရွိေရး ျဖစ္ေပသည္။ ေခါင္းေဆာင္သည္ 'ယုံၾကည္စိတ္ခ်ရသူ' ျဖစ္ေၾကာင္း အလုပ္ျဖင့္ သက္ေသျပသည္။ ယင္းအလုပ္တုိ႔ကား တည္ဆဲျဖစ္စဥ္ကုိ စိန္ေခၚျခင္း၊ အမ်ားလက္ခံႏႈိင္မည့္ အနာဂတ္ရုပ္ပုံကုိ ဖန္တီးတင္ျပျခင္း၊ အျခားသူတုိ႔ကုိ ပါ၀င္လုပ္ကုိင္ေအာင္ အားေပးျခင္း၊ စံနမူနာျပျဖစ္ျခင္း၊ စိတ္ဓာတ္ခြန္အား တုိးျမွင့္ေပးျခင္း စသည့္ မဂၢင္ငါးပါးပင္ ျဖစ္ေပသတည္း။

အဇၩတၱမွသည္ အနာဂတ္ကမၻာသုိ႔
ေခါင္းေဆာင္လုိစိတ္ရွိျခင္းႏွင့္ ေခါင္းေဆာင္ႏႈိင္မည္ဟု ယုံၾကည္ခ်င္းတုိ႔သည္ ေခါင္းေဆာင္မႈသုိ႔ သြားရာလမ္း၏ တာထြက္အစ ျဖစ္ပါ၏။ ေခါင္းေဆာင္မႈသည္ အႏုပညာတစ္ရပ္ျဖစ္သည္။ ယင္းအႏုပညာကား ကုိယ္တုိင္သရုပ္ေဆာင္ရေသာ အႏုပညာ။ အႏုပညာရွင္တုိ႔၌ သူ၏အႏုပညာကုိ ေဖာ္က်ဴးရန္ ကိရိယာကုိယ္စီ ရွိၾကသည္။ ဂီတပညာရွင္၌ တူရိယာမ်ားရွိသည္။ ပန္းခ်ီပညာရွင္၌ စုတ္တံႏွင့္ ေဆးမ်ားရွိသည္။ ေခါင္းေဆာင္မႈအႏုပညာရွင္၌ကား သူကုိယ္တုိင္သည္ သူ၏ကိရိယာ ျဖစ္ေပေတာ့၏။ ေခါင္းေဆာင္မႈ အႏုပညာကုိ ကၽြမ္းက်င္ပုိင္ႏုိင္ျခင္းဟူသည္ မိမိကုိယ္ကုိ ကၽြမ္းက်င္ပုိင္ႏုိင္ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ အဆုံးစြန္အားျဖင့္ ေခါင္းေဆာင္မႈ ဖြံ႔ၿဖိဳးျခင္းသည္ မိမိအတၱ တုိးတက္ဖြံ႔ၿဖိဳးမႈပင္ ျဖစ္ေပ၏။
ေလ့လာခ်က္တုိ႔အရ ေခါင္းေဆာင္တုိ႔တြင္ ထူးျခားေသာ အက်င့္အၾကံႏွင့္ ထူးျခားေသာ ဂုဏ္ရည္တုိ႔ရွိေၾကာင္း ထင္ရွားသည္။ ထူးျခားေသာအက်င့္အၾကံႏွင့္ ထူးျခားေသာဂုဏ္ရည္ဟုဆုိရေသာ္လည္း သာမန္ လူတုိင္း စြမး္ေဆာင္ႏႈိင္ေသာ အက်င့္အၾကံမ်ားခ်ည္းသာ ျဖစ္၏။ သာမန္လူတုိင္း ပုိင္ဆုိင္ရရွိႏႈိင္ေသာ ဂုဏ္ရည္မ်ားသာ ျဖစ္၏။ လူထက္လြန္ေသာ အက်င့္အၾကံႏွင့္ ဂုဏ္ရည္မ်ား မဟုတ္ၾက။
သုိ႔ေသာ္ ယင္းအက်င့္အၾကံႏွင့္ ဂုဏ္ရည္မ်ားမရွိဘဲလ်က္ႏွင့္ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ခ်င္၍ကား မရ။ မိမိကုိယ္ကုိသာ အားကုိးရမည္ျဖစ္၏။ ဤသည္ပင္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ားအတြက္ကား အခြင့္ေကာင္းဟုဆုိရေပမည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ ဆုိေသာ္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တုိ႔၏ အေျခခံခံယူခ်က္သည္ 'မိမိမွတစ္ပါး အားထားကုိးကြယ္ရာမရွိ' ဟူ၍ျဖစ္ၿပီး ဗုဒၶဘာသာ၀င္တုိ႔၏ ေနာက္ဆုံးပန္းတုိင္သည္ 'မိမိကုိယ္ကုိ ပုိင္ႏုိင္ေရး' ပင္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္တည္း။
မ်က္ေမွာက္ကမၻာႀကီးကား အရွိန္အဟုန္ႀကီးစြာေျပာင္းလဲေနသည္။ ယင္းေျပာင္းလဲမႈသည္ နယ္ပယ္အသီးသီးကုိ ရုိက္ခတ္ေနသည္။ ပုဂၢလိက တစ္ဦးခ်င္းမွအစ အိမ္ေထာင္ေရး၊ ႏုိင္ငံေရး၊ ကမၻာေရးအစုအဖြဲ႔တုိ႔အဆုံး ေျပာင္းလဲမႈဒဏ္ေၾကာင့္ သိမ့္သိမ့္တုန္ေနသည္။ ယင္းကုိ 'အနာဂတ္ေသြးလန္႔မႈ' ေရာဂါအမည္တပ္သူက တပ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ေခါင္းေဆာင္တုိ႔သည္ အနာဂတ္ကုိ မထိတ္လန္႔။ အဘယ္ေၾကာင့္ ထိတ္လန္႔မည္နည္း။ အနာဂတ္သည္ ေခါင္းေဆာင္တုိ႔၏ ႀကီးစုိးရာနယ္ပယ္ျဖစ္သည္ မဟုတ္ပါေလာ။
'ကၽြႏု္ပ္သည္ ေတာင္တန္းႀကီးကုိ ေအာင္ႏုိင္သည္မဟုတ္။ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ ေအာင္ႏုိင္ျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ ကုိယ့္ေၾကာက္ရြံ႔စိတ္၊ ကုိယ့္သံသယစိတ္မ်ားကုိ ေအာင္ႏုိင္ျခင္းသာျဖစ္သည္' ဟု ဧ၀ရက္ေတာင္ကုိ ဦးဆုံး တက္ခဲ့သူ ဂ်င္၀ွစ္တိတ္ကားက ေျပာသည္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လူသားမ်ားသည္လည္း မိမိကုိယ္ကုိ ေအာင္ႏုိင္ျခင္းျဖင့္ အနာဂတ္ကမၻာႀကီးကုိ ဦးေဆာင္ႏႈိင္ရမည္ ျဖစ္ပါ သတည္း။

ေမာင္သာမည

Where Have All The Leaders Gone?
By James Walsh
The Leadership Challenge By J.M. Kouzed And B.Z. Posner

(အထက္ပါစာတမ္းကုိ ABSDF ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ ေလ့လာေရးစာစဥ္ အမွတ္ (၄) တြင္ ေဖာ္ျပခဲ့ ဖူးပါသည္။)